Kraj Tacosów, płynący Tequilą. Sombrera na głowie, poncza zarzucone na grzbiet. Ruiny Majów, dzikie cenoty, krystalicznie czysta woda w Morzu Karaibskim. Wpadłam na pomysł wyjazdu do Meksyku pewnego dnia w pracy, sprawdzając, czy już może staniały bilety do Egiptu, gdzie planowaliśmy wyjechać na nurkowanie. Nie taniały. Zatem dowaliliśmy 3x tyle i 7 miesięcy później wylądowaliśmy w Cancun. Nie ma tu logiki, ale jest lato w środku zimy.
Na Malcie byliśmy w sumie tydzień, więc pomyślałam, że jeden post w zupełności z tego kraju wystarczy, ale niespodziewanie wyszło z tego 5 stron i ponad 2 tysiące słów. Żeby Wam więc oszczędzić takiego elaboratu najpierw stolica, później reszta – zatem startujemy z Vallettą.
Petra – dla większości ludzi miejsce będące jednym z siedmiu cudów świata. Dla nas oprócz tego, to jedno z miejsc, w którym powiedzonko „na przypale albo wcale” nabiera sensu bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.
Na przełomie listopada i grudnia wybraliśmy się całkiem spontanicznie z przyjaciółmi do Jordanii. Olas jako wzorowy Pan Excel wyliczył wszystkie większe koszty wyjazdu, wrzucił na naszą zacną grupę na fejsiku i trójka przyjaciół stwierdziła, że wyprawa wychodzi taniej niż barszcz, więc jedziemy! Na miejscu miało na nas czekać ciepełko, road trip po topowych jordańskich miejscówkach i przygoda. I wszystko było, z naciskiem na przygodę, także sehr wunderbar!
Fajna rzecz, którą w sumie mogliśmy zaobserwować w Polsce już przed wyjazdem, a na pewno nasiliła się w trakcie naszej nieobecności, to pewnego rodzaju moda na bycie eko i bio. Patrzę na to przede wszystkim pod kątem świadomych wyborów i pogłębiania wiedzy. Szczerze, życzyłabym sobie, żeby takich „mód” było więcej, zwłaszcza, że nasza świadomość i patrzenie na świat poszerzyło się przez ten wyjazd, na więcej rzeczy zwracamy uwagę i więcej kole nas w oczy.
