Melbourne to raj dla osób, które lubią jeść i eksplorować nowe miasta opychając się pysznościami. Ilość kawiarni, pubów, knajpek, restauracji, wypasionych restauracji, piekarni jest OGROMNA. W pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać, czy ktoś kiedyś to wszystko zliczył. Do tego dorzućmy ogromne markety z przekąskami, świeżymi warzywami, owocami, miodami, mięsami, rybami… Choćbym miała tam mieszkać całe życie, nie dałabym rady spróbować wszystkiego (smuteczek!), musiały wystarczyć 3 dni.
Wymyśliliśmy, że super urozmaiceniem road tripa po wschodnim wybrzeżu byłby wypad na australijski outback. I to nie byle jaki, bo do samego serca aborygeńskiej kultury, do ich świętej skały Uluru. Pomysł przedni, szkoda tylko, że bilety były dosyć drogie, ale i z tym trochę zawalczyliśmy – postanowiliśmy nie kupować bagażu rejestrowanego i lecieć z samym podręcznym. O to, jak przetrwamy 40-stopniowe upały i gdzie będziemy spać mieliśmy martwić się później.
Usiedliśmy na kocyku na plaży, kupiliśmy popcorn (który tradycyjnie wyzerowaliśmy zanim zaczęło się coś dziać) i czekaliśmy na bohaterów parady. Pingwinki Małe, czyli najmniejszy gatunek pingwinów na świecie, usłyszeliśmy o zmierzchu, gdy sporą grupą dopłynęły do brzegu.
Przyjechaliśmy do Nimbin, żeby na własne oczy zobaczyć jak wygląda „miasteczko hippisów” w XXI wieku. Szczerze mówiąc spodziewałam się miasta-teatrzyku, gdzie sklepiki pachnące zielskiem, w których kupić można różnej maści bonga są zrobione bardziej pod turystów, podekscytowanych faktem, że mogą sobie kupić bez problemu cannabis i się upalić.
Dojechaliśmy w końcu i tu! Do kraju, o którym wielu mówi, że jak się raz przyjedzie to chce się zostać na zawsze, że zakochać się w nim można od „pierwszego wejrzenia”, że ludzie tacy super i widoki takie piękne. Na ile nasze pierwsze wrażenie pokrywa się z ochami i achami innych?
